راه وسيله‌اي جهت جابجايي و حمل و نقل مسافرين و كالا و پايه گسترش اقتصادي در هر كشور مي‌باشد. از ديدگاه باربري و حمل مسافر، به راه‌هاي زميني، هوايي و دريايي تقسيم مي‌شود.

راه زميني

راه زميني كه با ويژگي خاص ساخته مي‌شود، شامل راه (جاده) و راه‌آهن مي‌باشد، كه ذيلاً به توصيف آن پرداخته خواهد شد:

راه‌سازي زميني، از پيدايش تمدن بشر آغاز شده است و پس از ساخته شدن چرخ كه بزرگترين كاميابي بشر در دوران باستاني بوده، اهميت ويژه‌اي پيدا كرده است.

قبل از پيدايش چرخ، جهت عبور چارپايان به ويژه در مناطق صعب‌العبور، مناطقي كه زمين‌هاي سست و آب و هواي مرطوب داشته، مناطقي چون كوير كه زمين‌هاي نمكزار، آبگير و لجني داشته است، ضمن انتخاب مسير مناسب و امن نسبت به ساخت راه و كاروان‌سرا، اقدام مي‌نمودند و با توجه به آثار باقيمانده از روميان در بابل و غيره، براي ساختن راه‌ و خيابان و محافظت از طغيان رودخانه‌هاي دجله و فرات، از آجر، ملات و قيرهاي معدني استفاده مي‌نمودند و در مسيرهاي گود و جاهايي كه نياز به خاكريزي داشته با ريختن مخلوط‌هاي شن و ماسه و قلوه‌سنگ در لايه‌هاي حدود 30 سانتيمتري و متراكم نمودن آن به روش آن زمان نسبت به ساخت راه اقدام مي‌نمودند و جهت پايدار نمودن راه از خرده‌سنگ و ذخال چوب استفاده مي‌كردند.

اكثر راه‌هاي شبكه‌اي كاروان‌رو در زمان حكومت صفوي ساخته و يا بازسازي شده‌اند. در بين راه، محل امن جهت استراحت كاروانيان، كاروانسراهاي شاه عباسي ساخته شده كه آثار آنها مشهود است. ساختمان كاروانسراها طوري ساخته شده كه كاروانيان بتوانند بيشترين استراحت را داشته و بارهاي خود را در سكوهاي آن به راحتي تخليه و مجدداً بار چارپايان نمايند.

در حال حاضر، شبكه‌هاي اصلي و راه‌آهن، اكثراً با اصول فني و با شكل منظم ساخته شده است. نخستين كلنگ راه‌آهن سراسري در ايران روز بيست و سوم مهرماه 1306 به زمين زده شد و پس از 11 سال، روز سوم شهريور 1317 راه‌آهن 1389 كيلومتري تهران ـ قم به اهواز و بندر شاپور افتتاح شد.